شامگاه ۷ مرداد ۱۳۶۰ یک جت فالکن بدون پرچم از پایگاه مهرآباد برخاست، با ۲ مسافر جنجالی؛ ابوالحسن بنی‌صدر و مسعود رجوی، پروازی که مسیر آن از تهران به پاریس ختم شد و نقطه پایانی بر یکی از پرتنش‌ترین فصل‌های تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی بود.

فرار بنی‌صدر و رجوی، سرآغاز فصل جدیدی از فعالیت‌های ضدانقلابی سازمان مجاهدین در خارج از کشور بود. تنها چند هفته پس از این واقعه، ترورها و بمب‌گذاری‌های گسترده‌ای در تهران و شهرهای بزرگ آغاز شد؛ از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی تا ترور رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر.

نام بنی‌صدر، از آن پس به‌عنوان پناه‌جوی سیاسی در رسانه‌های خارجی باقی ماند. در حالی که داخل کشور، مردم او را نه یک قهرمان مغضوب، بلکه فراری شکست‌خورده تلقی می‌کردند.

۷ مرداد ۱۳۶۰، تنها یک فرار شبانه نبود؛ نقطه پایان یکی از پرتنش‌ترین دوره‌های سیاسی در تاریخ جمهوری اسلامی بود. دوران ریاست‌جمهوری ابوالحسن بنی‌صدر، از سوربن تا پاستور، از وعده عدالت و آزادی تا هم‌پیمانی با سازمان مجاهدین خلق، نشان داد که در جمهوری اسلامی، مشروعیت سیاسی تنها با رأی مردم آغاز می‌شود، اما ادامه آن، به هماهنگی با ساختار قدرت، رهبری و نهادهای انقلابی نیاز دارد.