اکنون بیش از ۱۰ سال از شکل گیری اردوگاه مانز در حومه تیرانا پایتخت آلبانی بعنوان محل اسکان اعضای باقیمانده از فرقه تروریستی مجاهدین بعد از سقوط صدام حسین در خاک عراق می گذرد.
مجاهدین بعد از سقوط صدام حسین و تحت فشار دولت تازه تاسیس عراق از خاک این کشور اخراج و بواسطه فشار آمریکا ، تنها دولت آلبانی بود که حضور مجاهدین در خاک کشورش را با کمک های مالی از سوی آمریکا پذیرفت.
طی همین ۱۰ سال هم تعداد زیادی از اعضای این فرقه علیرغم فشارهای حقوقی و مالی و عملیات روانی از سوی مجاهدین از این فرقه جدا و به زندگی آزاد روی آورده اند. که به جرات می توان گفت هم اکنون اعضای جدا شده بیش از اعضای فعلی ساکن در اردوگاه مانز است.
با وجود فشارهای رسانه یی و بین المللی خانواده های اعضای ساکن در اروگاه مانز ، گزارشات قابل توجه برخی از رسانه های بین المللی از وضعیت این اردوگاه و محدودیت های غیر انسانی حاکم بر مناسبات آنان در خاک آلبانی، همچنین فشارهای مقطعی دولت آلبانی بر علیه فعالیت های غیر قانونی این فرقه در خاک این کشور و دهها گزارش از رفتارهای تحقیرآمیز از سوی سران مجاهدین بر علیه اعضای آن ، همچنین گزارشات تکان دهنده از وضعیت کودک سربازان در مجاهدین و دهها اقدامات دیگر ، عملا به آزادی و انتخاب مسیر زندگی آینده ی برای اعضای در بند این فرقه منتهی نشده است.
فرقه تروریستی مجاهدین هرچند کارآیی نظامی خود را بعد از سقوط صدام حسین از دست داد، اما همچنان توسط سرویس های اطلاعاتی غربی و اسرائیل بعنوان یکی از عامل میدانی در پیشبرد سیاست های ضد ایرانی آنان در فضای مجازی و همچنین در حوزه جمعآوری اطلاعات و فعالیت های جاسوسی بشمار می رود.
بنابراین بنظر می رسد فعالیت های ضد ایرانی مجاهدین، بزرگترین عامل در چشم پوشی دولت های غربی از مناسبات بغایت فرقه ای و ضد انسانی حاکم در اردوگاه مانز در کشور آلبانی محسوب می شود. بنحویکه هیچ ارگان حقوق بشری بعد از انتقال مجاهدین به خاک آلبانی از مناسبات نفرت انگیز این فرقه انتقادی نکرده است.
خدمات دهی اطلاعاتی و فعالیت های جاسوسی و عملیات روانی این فرقه در راستای سیاست های ضد ایرانی توانسته است از یک سو منابع مالی قابل توجهی را به جیب سران این فرقه سرازیر کند و از سوی دیگر دست مجاهدین را در سرکوب اعضای ناراضی بدون هرگونه نظارتی باز بگذارد.
شرایط در اردوگاه مانز بسیار پیچیده و یک معمای چند وجهی است. بنحویکه در سایه سیاست های دوگانه دولت های غربی موضوع نقض حقوق بشر و رفتار های ضد انسانی رهبران مجاهدین با اعضای آن براحتی رنگ می بازد. و کسانی که تلاش دارند صدای اعضای دربند این فرقه در آلبانی باشند شنیده نمی شود.
سران فاسد و بدنام مجاهدین بخوبی می دانند، علیرغم اینکه اعضایی که هم اکنون در اردوگاه مانز آلبانی نگهداری می شوند با توجه به سن بالا و ابتلای آنان به انواع بیماریها عملا هر نوع کارآیی را از آنان ساقط کرده است، اما آنان همچنان با صرف هزینه های گزاف از اعضای نگونبخت بعنوان گروگان در این اردوگاه نگهداری می کنند. چرا که بخوبی می دانند آزادی هر یک از آنان یعنی افشای گوشه های دیگری از خیانت ها و جنایت های این فرقه و آبروریزی بیشتر برای سران آن است و اینکه تا کجا در منجلاب وطن فروشی فرو رفته اند.
اما علیرغم آنچه که فوقا گفته شد و وجود انواع موانع و شرایط پیچیده حاکم بر اردوگاه مانز بنظر می رسد روزنه های امیدوار کننده ای از برچیده شدن حاکمیت رهبران مجاهدین بر این اردوگاه وجود داشته و قدم های خوبی برداشته شده است.
تلاش شبانه روزی خانواده ها و مطالبه به حق و قانونی ملاقات با عزیزان شان در اردوگاه این فرقه در مانز آلبانی ، تشکیل «انجمن نجات آلبانی» توسط جداشدگان در این کشور و همکاری خوب تعدادی از شخصیت های حقوق بشری آلبانی با این تشکل و فعالیت های رسانه یی در حوزه افشای ماهیت فرقه ای و ضد بشری فرقه تروریستی مجاهدین در سطح بین المللی ، و در ورای همه اینها تشکیل دادگاه تهران برای محاکمه ۱۰۴ تن از اعضای مجاهدین همراه با رهبران آن که از یکسال پیش آغاز و اخیرا هم شانزدهمین جلسه آن برگزار گردید نشانه های خوبی از تشکیل پرونده بین المللی برای پاسخگو کردن مجاهدین به انبوه جنایات شان در طول دهه های گذشته از جمله اقداماتی است که آینده روشنی را علیرغم مشکلات پیش رو نوید می دهد.
حرف آخر اینکه بنظر می رسد غرب در حال درک این واقعیت است که مجاهدین صرفا گروهی تروریستی نیست که فقط به ترور، جاسوسی و خیانت و حتی از بین بردن اعضای خود در صورت عدم پیروی از قوانین فرقه بسنده کند بلکه فرقه ای است که هر جا پا می نهد منافع ملی میزبانانش را نیز بخطر می اندازد. مسلما فرقه ای که ۴۵ سال به سرزمین مادری اش خنجر زده و انسانهای بیگناه زیادی را از دم تیغ گذراند است به دیگران وفادار نخواهد ماند.
- نویسنده : علی صدر
- منبع خبر : سایت راه نو
- ۰۳/۰۶/۰۵