به گزارش فراق، روزنامه لیبراسیون فرانسه با انتشار گزارشی از مراسم روز شنبه مریم رجوی، مصادف با پنجم اسفند ماه ۱۴۰۲ در یکی از ساختمان های تاریخی – فرهنگی و بسیار گران قیمت پاریس موسوم به خانه مشارکت نوشت:
«انجمن «زن، زندگی، آزادی» که به سلطنت طلبان نزدیک است نجات بوالقاسم را مورد انتقاد شدید قرار داده و این وزیر سابق آموزش و پرورش مراکشی الاصل را به علت حضورش در این برنامه‌ی برگزار شده از سوی مارکسیست های مجاهدین خلق و تبلیغ این فرقه که تا چندی پیش به عنوان یک فرقه‌ی تروریستی طبقه بندی شده بود را محکوم می کند. انجمن یادشده در تویت خود افزود: «این چه برنامه تجمع برای به اصطلاح حمایت از حقوق زنان بود که دست اندرکارانش زنان معترض به آنها را درست در جلوی درب سالن برگزاری برنامه مورد ضرب و شتم قرار دادند؟». اشاره این تویت به تظاهراتی است که توسط برخی از فعالان این گروه یعنی جنبش زن، زندگی، آزادی در نزدیکی سالن «خانه‌ی مشارکت» برگزار شده است. گفته می شود برخی از اعضای این جنبش توسط مردانی که از سوی شورای ملی مقاومت برای حفاظت محل برگزاری کنفرانس در آنجا مستقر شده بودند، به شدت مورد تعقیب و خشونت قرار گرفته‌اند. بیایید همگی روشهای این سازمان را محکوم کنیم. خبرنگار بخش گزارش خبری روزنامه‌ی لیبراسیون که خود شاهد صحنه بوده دیده است که «شش دختر مورد توهین و کتک با ضربات مشت و لگد قرار گرفتند و در همین حال یک پسر با لب شکافته روی زمین افتاده بود».»
این روزنامه همچنین با درک نسبتا درستی از حقیقت فرقه تروریستی رجوی ادامه داد: «بسیاری از فعالان و کارشناسان ایرانی بر این باورند که این شعارهای به ظاهر مترقی مانند جدایی دین از دولت و یا حتی دفاع از ارزش‌های فمینیستی، برای لاپوشانی یک ایدئولوژی بسیار متفاوتی مطرح می‌شوند. این سازمان که در سال ۱۹۸۱ از ایران بیرون رانده شد، به عراق پناه برد و سپس در خدمت صدام حسین، دشمن قسم خورده ایران در آن زمان قرار گرفت. پیش از آن، رهبر این سازمان مسعود رجوی از تهران گریخته و در اوور سور اواز (استان والدواز) در شمال غربی پاریس مستقر شده بود. او در آنجا سازمان دیگری به نام شورای ملی مقاومت ایران را به وجود آورد که در ابتدا چندین گروه از مخالفان ایران را گرد هم آورد، ولی امروز تنها یک ویترین سیاسی برای سازمان مجاهدین می‌باشد. از آن زمان، این سازمان تغییر جهت داد. مریم، همسر مسعود رجوی، رهبری سازمان مجاهدین خلق ایران را در سال ۱۹۸۹ به ارث برد و سپس ریاست شورای ملی مقاومت را در سال ۱۹۹۳ به برعهده گرفت. پس از سرنگونی صدام حسین در سال ۲۰۰۳، نیروهای مجاهدین خلق خلع سلاح شده و از مقر اصلی خودشان به اردوگاهی در نزدیکی بغداد منتقل شدند که بعدا هم آنجا را ترک کرده و در سال ۲۰۱۳ در آلبانی مستقر شدند.»
روزنامه لیبراسیون همچنین نوشت: «عملیات مسلحانه سازمان مجاهدین خلق ایران موجب شد که در اوایل سال ۱۹۹۴ در یک گزارش رسمی آمریکا به عنوان سازمانی با ماهیت تروریستی و اعمال کیش شخصیت توصیف شود. سپس، سه سال بعد، در لیست سیاه آمریکا به عنوان یکی از سازمان های تروریستی گنجانده شد، لیستی که در سال ۲۰۰۳ شورای ملی مقاومت را نیز دربرگرفت. اتحادیه‌ی اروپا هم در سال ۲۰۰۲ تصمیم گرفت که مجاهدین خلق را در لیست سیاه خود شامل سازمانهای تروریستی قرار دهد. مجاهدین خلق در نهایت در سال ۲۰۰۹ بر اتحادیه اروپا و در سال ۲۰۱۲ بر ایالات متحده‌ی آمریکا با لابیگری شدید خود فشار وارد کردند تا اینکه نام آنها از این لیستها حذف شد. در سال ۲۰۱۱، وال استریت ژورنال فاش کرد که چندین شخصیت آمریکایی بین ۲۵۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ دلار برای حمایت علنی خود از مجاهدین پول دریافت کرده اند.»
روزنامه فرانسوی در بخش دیگری از گزارش خود از نماینده پارلمان حامی فرقه رجوی پرده برداشته و آورده است: «در فرانسه، این سازمان می‌تواند روی حمایت کمیته پارلمانی برای ایران دموکراتیک (CPID ) حساب کند که حدود پانزده سال است که تعدادی از نمایندگان فرانسوی با گرایش‌های سیاسی مختلف را گرد هم آورده است. در حال حاضر، این کمیته توسط سسیل ریلهاک، یک نماینده منتخب از استان والدواز، همان استانی که شورای ملی مقاومت مجاهدین در آنجا از لحاظ جغرافیایی در مقر کنونی خود در شهر اورسوراواز Auvers-sur-Oise مستقر است، رهبری می شود. این کمیته اخیراً در ۳۰ ژانویه، سمپوزیومی را در پارلمان فرانسه ترتیب داد که طی آن از مریم رجوی برای سخنرانی دعوت شد. در مورد این لابی های سیاسی، سناتور فرانسوی میانه رو خانم ناتالی گوله [نویسنده‌ی کتاب «مجاهدین خلق، فرقه‌ای در قلب جمهوری فرانسه»] چند سال پیش در گفتگویی با اکسپرس ابراز تاسف کرد که «نمایندگان فرانسوی طومارهایی را که به آنها داده می شود بدون اطلاع از موضوع امضا می کنند، زیرا هنگام خروج از جلسات مورد فشار و اذیت قرار می گیرند.»»
این روزنامه همچنین درباره مسئله تامین مالی فرقه رجوی نوشته است: « سخنگوی این سازمان در فرانسه به رسانه‌ها تکرار می‌کند که سازمان مجاهدین تنها به «کمکهای مالی ایرانیان داخل ایران و ایرانیان خارج» متکی است. اما شورای ملی مقاومت این سازمان چگونه می تواند هزینه‌ی هنگفت سالنهایی مانند Maison de la mutualité (خانه‌ی مشارکت) را بپردازد؟ و این سازمان از کجا توانست بودجه حزب راست افراطی اسپانیا (Vox) را تامین کند همانطور که روزنامه اسپانیایی ال پایس پنج سال پیش فاش کرد؟ برنارد هورکاد مدیر برجسته و پژوهشگر مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه (CNRS) متخصص در امور ایران در گفتگویی با روزنامه‌ی لوموند و تلویزیون فرانسه ۲۴ تحلیل کرد که مجاهدین «به لطف کمکهای صدام حسین اینهمه قدرت و استقلال مالی پیدا کرده اند و می‌توانند جلسات فوق‌العاده را سازماندهی کنند یا حتی آرای چند نماینده پارلمان را بخرند. این کارشناس همچنین سازمان مجاهدین را یک «فرقه‌ی سیاسی» توصیف کرد. در واقعیت نیز، عملکرد و تشکیلات فرقه ای این سازمان به طور مرتب محکوم می شود. اعضای آن یک کیش شخصیتی واقعی را به رهبر خود، مریم رجوی، که خود را «مهر تابان انقلاب» می نامد، اختصاص می دهند. به عنوان مثال، چند عضو جدا شده از سازمان (مجاهدین سابق) در سال ۲۰۰۷ در گفتگویی با لیبراسیون، کنترل مطلق ذهن در سازمان را بازگو کردند به علاوه‌ی ممنوعیت ازدواج، طلاق اجباری و جدایی مبارزان از فرزندانشان.»
- ۰۲/۱۲/۱۵