سازمانی که خود را بدیل دموکراسی می‌خواند، نمی‌تواند در عمل، اعضای خود را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم کند. مانز، نه پایگاه آزادی، بلکه تصویری واقعی از زوال ایدئولوژی‌ای است که زمانی با شعار رهایی آغاز شد و امروز به زندانی بی‌صدا برای پیروانش تبدیل شده است.

مانز، آلبانی – جایی در حاشیه تیرانا، پایتخت آلبانی، اردوگاهی نظامی-تشکیلاتی قرار دارد که محل زندگی صدها عضو سازمان مجاهدین خلق است؛ اردوگاهی که نه نام آن در رسانه‌های غربی به گوش می‌رسد، و نه صدای ساکنانش به جهان خارج راه می‌یابد. این اردوگاه، امروز به نمادی از تناقض میان ادعاهای دموکراسی‌خواهی و واقعیت‌های تلخ زندگی اعضای این گروه تبدیل شده است.

براساس گزارش‌های منابع مستقل، شرایط حاکم بر اردوگاه مانز نه تنها نشانی از آزادی و کرامت انسانی ندارد، بلکه حاکی از کنترل شدید روانی، محدودیت‌های غیرانسانی و حذف سیستماتیک روابط انسانی و عاطفی در درون تشکیلات این گروه است.

قوانینی برخلاف طبیعت انسانی: تجرد اجباری و اطلاق همسران

یکی از مؤلفه‌های اصلی زندگی در اردوگاه مانز، تحمیل تجرد کامل به اعضای سازمان است. براساس آنچه از شهادت جداشدگان و گزارش‌های مستند مشخص است، اعضا نه تنها از ازدواج منع شده‌اند، بلکه بسیاری از آن‌ها در گذشته مجبور به طلاق از همسران خود شده‌اند. این سیاست که با عنوان “رهایی برای مبارزه” توجیه می‌شود، به تدریج به ابزاری برای انقیاد روانی و قطع وابستگی‌های عاطفی بدل شده است.

زنان و مردان بسیاری سال‌هاست در محیطی زندگی می‌کنند که کوچک‌ترین ارتباطی با جنس مخالف یا حتی ابراز احساسات، جرم تلقی می‌شود. این قطع ارتباطات انسانی، تبعات روانی گسترده‌ای در پی داشته است؛ از افسردگی و تنهایی گرفته تا فروپاشی کامل هویت شخصی و اجتماعی.

سلامت جسم و روان؛ قربانیان پنهان اردوگاه

تحقیقات نشان می‌دهد که سبک زندگی تحمیلی در مانز، آسیب‌های جدی روانی و جسمی بر جای گذاشته است. سرکوب میل طبیعی به تشکیل خانواده، نبود رابطه عاطفی و فشارهای تشکیلاتی شبانه‌روزی، زمینه‌ساز بروز انواع بیماری‌های روانی مانند افسردگی، اضطراب مزمن، اختلالات هویتی و حتی مواردی از خودزنی و اقدام به خودکشی شده است.