عَلم کردن طبله ای بنام «کانون های شورشی» آخرین فاز از بندبازی رجوی در حوزه استراتژی است که بیش از چهار دهه قدمت داشته و همچنان اعضای گرفتار در این فرقه را سرکار گذاشته است.
بعد از سقوط صدام و اخراج مزدوران رجوی ازقرارگاه اشرف در عراق آنها با حمایت آمریکا در طول سالهای ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵ در کشور آلبانی مستقر شدند بعد از این، وضعیت آنان به طور کلی تغییر کرد. چرا که دیگر خبری از توپ و تانک و جنگ و شاخ و شونه کشیدن های نظامی خبری نبود. از این تاریخ به بعد بود که سازمان منفعل شده و برای فرار از این وضعیت باید چاره ای می اندیشید تا ثابت کنند که هنوز هم در داخل کشور پایگاه اجتماعی دارند.
البته همه ی این کارها برای این بود که بتوانند اعضای درون سازمان را راضی نگه دارند چون با توجه به اینکه اعضای سازمان از قرارگاه بسته ای مثل اشرف به کشوری آزاد رفته بودند دیگر کم کم تمایلات آنان نسبت به سازمان کمتر می شد و وارد دنیای جدیدی شده بودند که سازمان آن دنیا را سالها از چشم اعضای خود پنهان نگه داشته بود.
مریم رجوی برای حفظ موجودیت خود اقدام به برگزاری همایش کرد و با اجاره افراد سعی کرد اینطور وانمود کند که علاوه بر اعضای اندک درون سازمان آنان طرفداران دیگری هم در کشورهای مختلف اروپایی دارند.
از سال ۱۳۹۵ به بعد بود که رجوی با حمایت های مالی عربستان سعی کرد استراتژی باصطلاح «کانون های شورشی» را در داخل کشور راه بیندازد تا به حامی جدید خود نشان دهد که این فرقه نیز در داخل کشور همچنان از حمایت برخوردار است. طبله ای که صدای آن تنها به گوش رهبران بدنام و فاسد مجاهدین می رسد. . . .
