«منیر نظری» یکی دیگر از زنان اسیر در فرقه رجوی است که با حضور بیش از سه دهه در کمپ‌های فرقه رجوی زیر بار قوانین تشکیلات دیکتاتوری فرقه نمی‌رود و به همین خاطر مورد غضب و فشارهای مضاعف است.
«منیر» در سنین کم توسط خانواده‌اش به عراق و کمپ اشرف برده شد. او یکی از سرکش‌ترین زنانی بود که با قوانین فرقه در می‌افتاد و تا آنجا که توان داشت زیر بار زور نمی رفت و در همین راستا با انواع فشارهای روحی مواجه بود.
سران فرقه با انواع تحقیر و شکنجه های روحی با او برخورد می‌کردند تا بتوانند او را کنترل کنند. با دو دهه سابقه به او مسئولیت کاری را نمی‌دادند و او را متهم به عدم تعادل روانی کرده بودند.
در جلسات انتقادی، زنان دیگر را تحریک می‌کردند علیه اش هجمه کنند تا روحیه اش را بکشند و وادار به اطاعت نمایند.
وی به دلیل اینکه قبول نمی‌کرد در هرکاری گمارده شود در اثر مقاومتی که داشت و زیربار زور نمی رفت پیوسته در کشمکش و زد و خورد با سرکردگان یگان‌های زنان بود.
بدیهی است ظاهرا حضور چنین افرادی در تشکیلات به نفع فرقه نبود و پذیرش جدایی این افراد هزینه کمتری داشت اما رجوی خیانتکار به دلیل حقه بازی و دیکتاتوری با حکم قرون وسطایی و فرقه ای «زن بریده نداریم» اجازه خروج به زنان نگون بخت نمی داد و با ابداع انواع شیوه‌های مغزشویی و روانی سعی بر نگهداری آنان داشتند.
در حالی که در دنیای بیرون و حتی خانواده های بسیاری از این زنان اطلاعی از وضعیت فرزندان خود ندارند رجوی‌ها ویترین بیرونی فرقه را نمایشی از انتخاب آزادانه ترتیب می دهند تا جامعه بیرون تصورکنند تمام زنان دربند فرقه به خواست و دلخواه خود در پستوهای فرقه مانده اند.
گزارش از: مرضیه رئیس الساداتی
